1988-1995

1988
W następnym roku dokładnie 4 stycznia 1988 roku w wersji cyfrowej i 11 lipca 1988 roku w wersji analogowej, na rynku ukazuje się niezwykła składanka The B’Sides Themselves, zawierające utwory z stron B wydanych dotychczas singli. Wydawnictwo o tyle wartościowe, że tylko single do Clutching At Straws ukazały się w wersji cyfrowej. Mamy tu więc epickie Grendel, czy nawet koncertowe wykonanie Margaret z występu w Edinbourg Playhouse z 7 kwietnia 1983 roku, który wcześniej trafił już na singiel Garden Party. Pozostałe utwory miały być w wersjach 12”, jednak Market Square Heroes, Cinderella Search oraz Lady Nina zostały umieszczone w skróconych wersjach. Pozostałe utwory to; Charting The Single, Three Boats Down From The Candy, Freaks oraz Tux On. Co ciekawe utwory Market Square Heroes oraz Three Boats Down From The Candy to wersje ponownie nagrane z perkusistą John'em Martyr'em i trafiły na singiel Punch And Judy w 1984 roku. Zespól cały czas koncertował grając dalej w; Szkocji, Anglii, Szwajcarii, Włoszech, Niemczech, Szwajcarii, Anglii, Luksemburgu, Francji, Anglii: w klubie Marquee dla Fan Klubu, w Aylesbury oraz na "Fife Aid 2" w Szkocji, razem 28 koncertów. W przerwie nagrywał kolejne utwory. Jednak tym razem nagrywanie było niezwykle trudne, ponieważ zespół praktycznie nie istniał już jako cały zespół tylko dzielił się na Fisha i "resztę".  Fish już był tak oddalony od zespołu, że nawet nie pokazywał się regularnie na nagraniach. Kiedy już to robił to na ogół przychodził i mówił, że mu się nie podoba to, co zespół prezentuje i wychodził. Nie potrafił znaleźć wspólnego języka z zespołem. Zresztą jego teksty także pozostawiały wiele do życzenia. Wszystkiemu była winna niekończąca się trasa koncertowa. Marillion powinien wtedy zrobić sobie przerwę jednak naciski z góry uniemożliwiały takie wyjście. Marillion stał się wręcz maszynką do zarabiania pieniędzy. Sam Fish także był owładnięty myślą swojego pierwszego solowego albumu. Chciał koniecznie go wydać i nie obchodziło go czy zrealizuje swój projekt i wizje z Marillion czy osobno. 

 Na kolejnym albumie Marillion, Fish chciał umieścić covery innych wykonawców, na co nikt nie chciał się zgodzić, chciał także stworzyć wspaniałe dzieło zawarte na dwóch płytach, którego motywem miała być jazda samochodem i przerzucające stacje radiowe, na których miało być słychać kolejne utwory Marillion. Jednak nie udało się tego zrobić, ponieważ potrzebne było dogadanie się z zespołem a to sam Fish rozpoczynał wszystkie sprzeczki. W efekcie powstało kilka utworów, które później trafiły na pierwszy solowy album Fisha oraz pierwszy album Marillion ze Stevem Hogarthem.... i tak utwór Story From a Thin Wall był pierwszą wersją Family Business Fisha i Berlin Marillion. Utwór Sunset Hill to początki The Space oraz pomysły na View From The Hill czy Jack And Jill, podobnie jak Shadow on the Barley a w utworze Exile on Princes Street, Fish pierwszy raz wyśpiewuje Internal Exile. Jeszcze 18 czerwca Marillion zagrał w Berlinie Wschodnim na koncercie na wolnym powietrzu dużego festiwalu rockowego, na którym zagrali dla największej widowni 95000 ludzi, jakie zgromadzili za czasów, Fisha. 23 lipca 1988 roku, w Craightoun Country Park w Fife kolo St. Andrews w Szkocji, Fish po raz ostatni zaśpiewał w grupie Marillion. Jak mówili muzycy zespołu "po prostu pewnego dnia odszedł". Już wiele razy to zapowiadał, kłócił się szczególnie ze Stevem Rotherym i Markiem Kellym praktycznie o wszystko. Wiele razy ludzie z wytworni starali się załagodzić spór i nawet się im to udawało jednak pewnego razu Fish pokłócił się o byle, co i odszedł i nigdy już nie wrócił. 14 listopada na rynku ukazał się singiel Freaks zwiastujący wydawnictwo The Thieving Magpie, które ukazało się 28 listopada i wręcz w sposób monumentalny podsumowało współpracę zespołu z Fishem, które na dwóch dyskach zawierał najlepsze koncertowe utwory Marillion. To bez wątpienia zespół koncertowy i trudno było by piękniej opowiedzieć tę historię niż właśnie w taki sposób. Mamy tutaj utwory niemal z całego okresu, a dokładnie odkąd perkusistą Marillion został Ian Mosley. Utwory He Knows You Know, Jigsaw, Punch And Judy, Fugazi, czy Script For A Jester’s Tear pochodzą z występu w Sheffield z 6 marca 1984 roku, natomiast Chelsea Monday nagrany został dzień wcześniej w Leicester. Freaks pochodzi z występu w Mannheim z 21 czerwca 1986 roku. Z tego roku również pochodzi cały materiał z drugiej płyty czyli Misplaced Childhood a dokładnie miało to miejsce 9/10 stycznia w londyńskim Hammersmith Odeon, gdzie Marillion grał regularnie. Utwory z 1987 roku, czyli; Slainte Mhath, Sugar Mice, Incommunicado oraz White Russian pochodzą z występu w Playhouse w Edynburgu. Całe wydawnictwo przyjęło nazwę od intra La Gazza Ladra, czyli „sroki złodziejki” kompozytora Gioacchina Rossiniego, która otwierała koncerty Marillion w 1987 roku. Wersja analogowa również zawierała dwie płyty jak wersja cyfrowa, jednak wydawnictwo jest uboższe o kompozycje; Freaks, oraz całą drugą część Misplaced Childhood. Zakończyła się pewna epoka, piękna historia, w której Marillion przeżył wspaniałe wzniosłe momenty, odnosząc niebywały sukces, który nikomu się nie śnił u progu kariery... Marillion był bez wokalisty i musiał się odnaleźć w nowej sytuacji. Byli ludzie, którzy nie wierzyli, że zespół będzie kontynuował dalszą współpracę jednak wszyscy w Marillion wiedzieli, że nie przestaną grać. Zespół nawet zagrał kilka koncertów, gdzie m.in. sił jako wokalista próbował Pete Trewavas w Tiwoli Theatre w Utrechcie w Holandii 11 grudnia, w Rogal Cort Theatre Liverpool w Anglii, gdzie jako wokalista zaśpiewał Dave Lloyd i wcześniej sam Steve Rothery wystąpił w Amsterdamie w ramach Ibanez Music Seminar przez 30 minut. Nie chcieli, aby Fish odchodził. To była Fisha decyzja, ponieważ to On sam nie potrafił znaleźć wspólnego języka z zespołem a nie odwrotnie. Jednak byli pewni, że bez problemu poradzą sobie bez niego, nastąpił okres, w którym zarówno Marillion jak i Fish solo musieli sobie to udowodnić. W pewnym sensie, Marillion zaczynał wszystko od nowa, musiał znowu debiutować jednak już przed swoimi fanami. Miał nad sobą podwójną presje. To był bardzo trudny okres dla zespołu. Oczywiste było to, że straci wielu fanów, którzy podążą za Fishem jednak jak się później okazało także Fish nie dawał im tego, co kiedyś razem z Marillion.

3 grudnia 1988 roku w Melody Maker ukazało się ogłoszenie "Marillion szuka wokalisty" Przesłuchiwali wiele taśm z kandydatami jednak od początku wiedzieli, że poszukują kogoś, kto nie będzie przypominał Fisha, kto nie będzie jego kopią i w żaden sposób się z nim kojarzył.

1989

Jednym z takich osób był Steve, Hogarth który można powiedzieć jest dokładnym przeciwieństwem Fisha. Jest niski a nie wysoki, jest szczupły a nie gruby, jest brunetem a nie szatynem, wreszcie ma wysoki glos a nie niski i na scenie jest sobą a nie wciela się w jakieś wymyślone postacie kogoś. Steve Hogarth na spotkaniu, jakie miało miejsce w domu Pete Trewavasa szybko przekonał do siebie pozostałych członków zespołu. Na tym spotkaniu także narodził się kolejny klasyk zespołu, który jednocześnie rozpoczynać będzie kolejny album, The King Of The Sunset Town.  Sam Steve Hobarth zastanawiał się czy przystąpić do Marillion, jednak jak później to wspominał mówił że była to najmądrzejsza decyzja w jego życiu. Nowy wokalista zadebiutował 8 czerwca 1989 roku pubie The Crocked Billet w Stoke Row, gdzie w pobliżu Marillion nagrywał album Seasonds End. Oficjalnie członkiem zespołu stal się 1 kwietnia. O swoim pierwszym występie Steve mówi, że był szalony, postanowili zagrać w najbliższym miejscu w pomieszczeniu tak małym, że po koncercie zespól, aby się z niego wydostać musieli wychodzić przez okno. Możemy dokładnie to zobaczyć na nagraniu Video, jakie trafiło później na wydawnictwo From Stoke Row To Ipanema, które miało przybliżyć nowego wokalistę fanom. 29 sierpnia 1989 roku ukazał się singiel Hooks In You, który ukazywał zespól w nowym świetle. Właściwe to może zbyt innym świetle, ponieważ pozostała część albumu jest zupełnie inna.  Singiel osiągnął miejsce 30 na brytyjskiej liście. Teledysk do Hooks In You kręcono podczas występu w Brixton Academy Theatre w Londynie dla 800 członków Fan Klubu. 25 września już wszystko stało się jasne, światło dzienne ujrzał album Seasonds End. Cały entuzjazm, jaki panował w studio podczas nagrywania tego albumu, łatwość, jaka nastąpiła po odejściu Fisha w uzgadnianiu jej kształtów była tak niesamowita, że album powstał niezwykle szybko, przynosząc muzykę równie wartościową, co poprzednie albumy nagrywane, z Fishem. Pierwszy album z nowym wokalistą w osobie Steve’a Hogarth’a przynosi muzykę niezwykle świeżą niemal taką, jakie jest powietrze po burzy. W tym wypadku burzą była poprzednia płyta oraz odejście Fish’a z zespołu. Muzyka powstawała bardzo szybko z dużym entuzjazmem i zrozumieniem, niemal każda kompozycja jest niezwykła. Jedynie wątpliwości może sprawiać utwór Hooks In You, który wybrany na singiel stawiał zespól w nowym bardziej hard rockowym świetle, które mogło być bardzo mylące. Całość otwierają budujące napięcie dźwięki The King Of Sunset Town, gdzie po chwili słyszymy głos nowego wokalisty Marillion. Utwór porusza temat masakry na placu Tian’anmen w 1989. Mamy tutaj przepiękną balladę Easter, która stała się niemal najważniejszym i najbardziej upragnionym na koncertach utworem Marillion, z jedną z najwspanialszych i najdłuższych solówek Steve’a Rothery’ego.  Dalej przebojowe The Uninvited Guest z sympatycznym teledyskiem. Utwór tytułowy, w którym rzeczywiście zachodzą zmiany w przyrodzie. Piosenkę Holloway Girl, którą rozpoczyna delikatna partia basu Pete’a.  Berlin, który pamięta jeszcze ostatnie sesje nagrań z Fishem, dodatkowo wzbogacony brzmieniem saksofonu. Przepiękną akustyczną balladę After Me oraz delikatne, The Space, w którym brzmienie keyboardu Marka wznosi nas ku niebiosom... Co ciekawe na wersji analogowej albumu nie znalazła się piosenka After Me. Seasons End osiągnął maksymalnie 7 miejsce brytyjskiej listy przebojów. Za produkcję albumu odpowiada Nick Davis oraz sam Marillion. Nagrania odbywały się w Outside Studios w Oxfordshire, natomiast mixy w Westside Studios w Londynie. Dodatkowo zupełnie nowa i inna charyzma nowego wokalisty pozwala na nowo odkryć dla siebie Marillion. Wielu fanów przestało słuchać Marillion, gdy odszedł Fish jednak ci, którzy zostali byli coraz bardziej wierni i przekonani o słusznym kierunku, jaki obrał, Marillion. Jednocześnie rozpoczął się okres, w którym wzajemnie się atakowali zarówno, Fish jak i Marillion, nie kończyło się tylko na wielu sprawach sądowych, które toczyły się bez końca a obie strony chciały się pozabijać, ale także rozpoczęła się wojna bardziej symboliczna, kiedy to Marillion na okładce Seasonds End, którą zaprojektował Bill smith Studio, umieścił na czterech obrazkach; pióro spadające na pustynie, kawałek stroju błazna w chmurach, kameleona w morzu ognia i wreszcie obraz, jaki trzyma lewą ręka błazen na okładce Fugazi, który tutaj tonie w sadzawce, tak bardzo uraziły Fisha, który był pomysłodawcą tych symboli w przeszłości, myślał, że zespół drwi z jego pomysłów, że sam na rozkładanej okładce swojego debiutanckiego solowego album umieścił wizerunek Marka Kellyego oraz managera Marillion Johna Arnisona jak jako bezdomni ogrzewają się przy palącym śmietniku... Na szczęście Fish z czasem usunął ten obraz, a obie strony pogodziły się podczas wznawianych płyt Marillion blisko dziesięć lat później, a nawet doszło do wspólnych występów Fisha ze Stevem Hogarthem i Stevem Rotherym w 1999 roku. W sierpniu Marillion nagrywał teledysk w Brixton Academy Theatre w Londynie przy żywej publiczności, oraz zagrał 8 września w De Glazen Zaal (The Ahoy) – Rotterdam w Holandii. Koncertem w Palais des Sports w Besancon we Francji Marillion rozpoczął swoje światowe tourne, pierwsze ze Stevem Hogarthem w roli wokalisty. 27 listopada na rynku ukazał się drugi singiel The Uninvited Guest przynosząc muzykę bardziej rozpoznawalną. Singiel doszedł do 53 miejsca. Trasa Seasons End była niezwykle długa i wyczerpująca. Miało to swoją przyczynę nie tylko w wielkiej popularności zespołu, jaką cieszył się jeszcze z czasów, Fisha ale także przedstawienia fanom nowego wokalistę, przed którym stała niezwykle trudna rola. Często bywało tak, że spotykał się z niezadowoleniem publiczności, jednak szybko potrafił on przekonywać do siebie pozostałych. Trasa Seasons End objęła kraje; Francję, Włochy, Szwajcarię, Niemcy, Belgię, Holandię, Niemcy, Danię, Luxemburg, Niemcy, Szwajcarię, Francję, Anglię, USA; w Nowym Yorku i Los Angeles, Anglię, Szkocję, Anglię, Walię i ponownie Anglię.

1990

 W 1990 roku trasa Seasons End kontynuowana była w; Brazylii, Kanadzie, USA, Hiszpanii, Francji, Włoszech, Niemczech, Francji, Holandii, Norwegii, Szwecji, Anglii, znów w USA, Kanadzie, Francji, i na koniec w Anglii, gdzie m.in. przez trzy noce zagrali w Moles Club dla Fan Klubu. Trasa objęła zarówno Europę, (choć niestety zespól nie trafił do Polski), USA, oraz Amerykę Południową, której szczególnie do gustu przypadł Steve Hogarth, gdzie zagrali dla największej publiczności w swej historii 19 stycznia na stadionie Marumbi w Sao Paulo na ich koncert przyszło zobaczyć ponad 110 000 osób, a sam, Steve Hogarth został umieszczony na pierwszej stronie lokalnej gazety. Marillion był w trasie przez cały rok, razem z początkiem trasy w październiku 1989, do grudnia 1990 zagrał 117 koncertów z czego połowę za oceanem. 2 kwietnia 1990 roku na rynku ukazał się singiel Easter, który przynosi jeden z najważniejszych utworów, Marillion ze Stevem Hogarthem, a publiczność po dziś dzien. domaga się, aby go usłyszeć niemal na każdym koncercie. Singiel doszedł do 34 miejsca. Na stronach B singli, znalazły się jeszcze dwie premierowe piosenki; The Release, oraz The Bell In The Sea. Obie pamiętają jeszcze sesje nagraniowe z czasów Fish’a. Ta pierwsza wywodzi się z kompozycji Tic-Tac-Toe, natomiast drugiej pierwowzorem jest kompozycja Shadows On The Barley. Podobnie było z kompozycją Berlin, która wywodzi się z kompozycji Story From A Thin Wall. Również The Space ma lekkie korzenie w utworze Sunset Hill. W utworze Berlin na saksofonie gra Phil Todd. Natomiast na flecie w utworze Easter gra Jean-Pierre Rasler.  19 listopada ukazało się wydawnictwo From Stoke Row to Ipanema. Pierwsze wydawnictwo wideo z Steve,em Hogarth’em jako wokalistą Marillion, miało na celu właśnie przybliżenie i przedstawienie H fanom. Znajdziemy tutaj wypowiedzi samego H, m.in. o tym jak trafił do Marillion, o pierwszych występach, w tym kręceniu teledysku do Hooks In You, w reżyserii Nick’a Morris’a, które kręcone było 1 sierpnia 1989 roku w Brixton Academy w Londynie dla członków Fan Klubu, czy pierwszym występie z Marillion w pubie „The Crocket Bilet” w Stoke Row, gdzie wystąpili pod tajemniczą nazwą „Low Fat Yogurts” dla 100 osób. Sala była tak mała, że musieli wychodzić przez okno. Na wydawnictwie są również komentarze pozostałych muzyków Marillion. Znajdziemy tutaj również pozostałe teledyski nakręcone do Seasons End; The Uninvited Guest w reżyserii Nick’a Brandt’a oraz Easter. Sam Easter kręcony był w The Giant’s Causeway w północnej Irlandii, w reżyserii Paul’a Cox’a. Następnym materiałem są trzy utwory z wspomnianego występu podczas Hollywood Rock Festival na stadionie Marumbi w Sao Paulo. Na wydawnictwo trafiły; Kayleigh, Lavender oraz Hooks In You. Znajdziemy tutaj również kompozycję Eric, fragment This Town oraz zapowiedź następnego albumu Marillion; Holidays In Eden. Ostatnim i najważniejszym elementem wydawnictwa jest zarejestrowany występ w De Montfort Hall w Leicester, który został wyemitowany w ramach audycji „Rock Steady Show”. Na VHS trafiło 6 kompozycji, natomiast na wznowieniu wydawnictwa na DVD w lipcu 2003 roku, które zawierało dwa dyski otrzymaliśmy dodatkowo pełny zapis koncertu z Leicester z 24 kwietnia 1990 roku. Materiał ten został również wydany na dwóch płytach CD w ramach wydawnictwa The Official Bootleg Box Volume 2 Compilation Boxed Set. Album Seasons End w zasadzie w głównej mierze powstawał zanim do zespołu przyłączył Hogarth jednak teraz należało nagrać zupełnie nowy album, który tak naprawdę pokaże, jaka przyszłość stoi przed Marillion zupełnie tak jak miało to miejsce podczas nagrywania albumu Fugazi.

1991

Pilotowany singlem Cover My Eyes, który ukazał się 28 maja, album Holidays In Eden oficjalnie światło dzienne ujrzał 24 czerwca znów zaskoczył fanów odmienną muzyką. Album przynosi muzykę znacznie prostszą i bardziej przebojową. Singlowe No One Can, Cover Me Eyes, oraz Dry Land to utwory, które z powodzeniem mogły konkurować z Kayleigh. Zresztą taki był zamiar EMI. Co ciekawe dwie ostatnie z nich pamiętają jeszcze czasy How We Live i zostały nagrane przez Marillion na nowo. Album jest również niezwykle tajemniczy co nadaje mu bardziej progresywnych barw. Już okładka zaprojektowana przez Studio Bill Smith autorstwa Paul’a Cox’a, wprowadza słuchacza w ten tajemniczy nastrój. Natomiast muzycznie za sprawą takich utworów jak; otwierający Splintering Heart, które jest bez wątpienia jedną z najlepszych kompozycji Marillion w ogóle. Oparta na samplu perkusji, energicznemu wokalu Hogartha, czy wreszcie wzbogacona piękną solówką Rotherego kompozycja. Kolejna to The Party, z nastepną świetną solówką Rotherego, którą można postawić obok tych z lat ’80. Zresztą utwór ten najbardziej nawiązuje do czasów, gdy wokalistą Marillion był jeszcze Fish. Kompozycja tytułowa wyróżnia się świetną partią basu. Oparta na akustycznej gitarze Waiting to Happen brzmi niezwykle magicznie. Kompozycji towarzyszy świetny tekst napisany przez H i Helmera. Na koniec znów tajemniczo i do tego epicko. Suita; This Town/ The Rakes Progress/ 100 Nights to popis praktycznie całego zespołu, świetna partia basu Pete'a w The Rakes Progress, ale przede wszystkim słyszymy wspaniały, głęboki głos H a utwór 100 Nights wieńczy kolejna świetna solówka Steve’a R. Jeszcze kilka dźwięków keyboardu Marka i kończy się album. Co ciekawe wydanie amerykańskie płyty zawierało prócz przemieszanej kolejności utworów, zmienionej okładki, również dwie nowe kompozycje z stron B singli. Są to A Collection oraz How Can It Hurt. Niestety single słabo sobie radziły na listach przebojów. W UK Cover My Eyes osiągnął miejsce 34, No One Can miejsce 33, natomiast Dry Land również miejsce 34. Sam album był siódmy. Rozczarowujące było to szczególnie, gdyż kompozycje te miały wszystko by osiągnąć sukces komercyjny. Szczególnie No One Can. Również do wszystkich trzech nakręcono naprawdę udane teledyski. Zawiodło jednak EMI.  Na albumie, wokalistę wspomagają Pete Trewavas oraz Mark Kelly. To również pierwszy album Marillion, na którym H dodatkowo udziela się na keyboardzie. W roku 1998 przy okazji wydań serii remasterów, jako bonus otrzymaliśmy m.in. kompozycje; You Dont Need Anyone, która wywodzi się jeszcze z płyty How We Live, oraz utwory Eric i The Epic, które wcześniej można było zobaczyć na wydawnictwie From Stoke Row To Ipanema. Ten drugi to pierwowzór kończącej album suity. Za popowe brzmienie płyty odpowiada producent Chritopher Neil, który na swoim koncie ma współpracę z taką artystką jak Celine Dion. Znacznie uprościł kompozycje. Efekt przy okazji kompozycji Splinterung Heart świetnie się udał, jednak już przy ostatniej suicie, a szczególnie przy This Town, brzmi niezadowalająco. Zresztą zespół nie do końca był zadowolony z efektu tej pracy. Wszystko wraca już do normy podczas wykonania kompozycji z tego albumu na żywo. Materiał świetnie się nadawał na koncerty. Zespół gra je z powodzeniem do dnia dzisiejszego. Trasa miała za zadanie wypromowanie Marillion i nowego wokalistę. Była jedną z najdłuższych w historii. Objęła Europę, Amerykę Północną i Południową. Delikatnie przeszła w roku 1992 w trasę promującą składankę A Singles Collection. Marillion w 1991 roku także pierwszy raz ze Stevem Hogarthem zawitał do Polski i wystąpił w wakacje w Sopocie w Operze Leśnej, gdzie zagrali z playbacku, gdyż tego wymagała produkcja telewizyjna. Co ciekawe zespół nie pamięta tych koncertów, a trasa objęła następujące kraje; Anglię, Polskę, Niemcy, znów Anglię, Szkocję, Anglię, Holandię, Francję, Niemcy, Danię, Szwecję, Niemcy, Szwajcarię, Belgię, Portugalię, Hiszpanię, Francję, Włochy, Szwajcarię, Austrię, Holandię, Niemcy, Francję, Anglię. Razem blisko 56 koncertów. W drugiej części trasy na uwagę zasługuje także fakt niesamowitych popisów na perkusji Iana oraz na gitarze Steve’a Rotherego podczas This Town, 100 Night i The Racket Progress. Trasa była dalej kontynuowana w roku nastepnym.

1992

W roku 1992 trasa Holidays In Eden przeniosła się za ocean i Marillion zagrał naprawdę dużo koncertów w; USA, Kanadzie, ponownie w USA, gdzie zakończył trasę z łącznym wynikiem 84 koncertów, po czym wrócił do Europy na zorganizowany z okazji 10 lecia The Web koncercie w klubie Bordeline w Londynie 9 maja, a następnie ruszył na letnie festiwale; w Niemczech, Danii, Estonii, Meksyku, Włoszech, Łotwie, Portugalii, Szwajcarii, Polsce (ponownie w Sopocie 27 sierpnia, gdzie zagrali tym raze z pół playbacku, a zespół spotkał się znów z wielkim entuzjazmem i pojawił się nawet na Molo w Sopocie).  Miało to także związek z nową płyta kompilacyjną wydaną w czerwcu. Trasa promująca album kompilacyjny pobiegła dalej po wakacjach; Niemcy, Holandia i Ameryka Południowa, gdzie Marillion zagrał wspaniałe koncerty w; Argentynie, Wenezuelii, Brazylii i w Ameryce Północnej w USA, Kanadzie i ponownie USA, czyli kolejne 28 koncertów co razem daje ponad 100 w przeciągu dwóch lat.  A Singles Collection ukazała się 8 czerwca z okazji 10 lat od podpisania kontraktu z EMI. Zawiera przemieszane ze sobą utwory te z okresu gdy wokalistą był Fish, oraz te z nowym wokalistą Steve’m Hogarth’em. Dodatkowo zawiera dwie premierowe piosenki; A Will Walk On Water oraz cover Rere Bird; Sympathy, do której Marillion nakręcił teledysk w Meksyku, oraz wydał na singlu. Singiel osiągnął na brytyjskiej liście przebojów 17 miejsce, natomiast składanka 27. Drugim singlem był ponownie wydany No One Can, który tym razem doszedł do 26 pozycji. W sierpniu ukazuje się także pierwsza koncertówka wydana przez Racket Records – Live At the Bordeline  rejestrujący występ z maja tego roku. Jest to pierwsze wydawnictwo Racket Records a płyta zawiera okładkę, która przy jej wznowieniach musiała być już odrobinę inna, gdyż zagubiły się pierwotne materiały.

1993

Kiedy wrócili z trasy zespół przygotowywał się do kolejnego ważnego momentu w swojej karierze, mianowicie nagrywania albumu Brave. Nie od początku miał to być album koncepcyjny. Dopiero podczas wspólnego jamowania Steve Hogarth zaproponował historie pewnej dziewczyny, która nie potrafi się odnaleźć w zmieniającym świecie i znaleźć dla siebie szczęście, co w końcu doprowadza ją do popełnienia samobójstwa i skoczenia z mostu łączącego Anglie z Walią.  Historie Steve wyłapał ze swojego dziennika, który prowadził od niepamiętnych czasów i zapisywał w nim niezwykłe historie, które później służyły mu za temat piosenek. Historia dotyczyła dokładnie momentu, kiedy dziewczyna już stała na krawędzi, całą resztę dopisał Steve Hogarth. W roku 1993 zespół wystąpił tylko raz 19 czerwca dla Web Holland w Sali Tivoli Theatre w Utrechcie w Holandii. Jedyne wydawnictwa jakie się ukazały w 93 roku to Live In Caracas z lutego rejestrujący koncert z wizyty w Wenezueli, oraz w listopadzie Live In Glasgow jeszcze z trasy z 1989 roku. Oba wydane przez Racket Records.

1994 

7 lutego ukazał się album Brave. To bez wątpienia największe artystyczne osiągnięcie Marillion. Zainspirowane prawdziwą historią, którą H zaczerpnął ze swojego pamiętnika, w którym zapisywał niezwykłe zdarzenia. Te dotyczyły dziewczyny zatrzymanej przez policję na moście Severn Bridge. Co ciekawe nie od początku miał być to album koncepcyjny. Sesja nagraniowa w francuskim zamku Marouatte trwała cały 1993 rok i była najdłuższa w historii. Album gotowy był już przed świętami, ale ostatecznie ukazał się w lutym.  "Wręcz monumentalne dzieło Marillion, które jest albumem koncepcyjnym, długo dopieszczane w studiu. Album rozpoczyna się odgłosami z mostu i trzaskiem policyjnego radia… Opowiada historię dziewczyny, od czasu jej narodzin. Wykorzystywana przez ojca, nie znająca praktycznie swojej matki ucieka z domu. Zawód miłosny, eksperymenty z lekami, poszukiwana przez policję. Za sprawą tekstów H docieramy w głąb psychiki naszej bohaterki. Nie mogąc odnaleźć się w coraz szybciej biegnącym świecie, skacze z mostu Severn Bridge łączącym Anglię z Walią w utworze finałowym, a wszystko jest podane w niezwykły kunsztowny i wyrafinowany sposób. Całość kończy wręcz radosny, akustyczny utwór „Stworzony na Nowo”. Właściwie to trudno jest wymienić tutaj jakikolwiek utwór, ponieważ, mimo że grane również osobno,  każdy z nich pełni ważną rolę w tej niezwykłej muzycznej historii. Dramaturgia, spektakl, prezentowany przez zespół oraz przez samego pomysłodawcę Steve’a Hogartha, który jak mówił podczas nagrań dał z siebie więcej niż wszystko i omal nie umarł, a historię zaczerpnął ze swojego notatnika, w którym wpisywał niezwykłe historie, które tak jak i ta wydarzyły się naprawdę..." Historia ta poruszyła Fanów na całym świecie. Jednak obok sukcesu artystycznego, nie szedł w parze sukces komercyjny. Album Brave osiągnął maksymalnie 10 miejsce brytyjskiej listy przebojów i utrzymywał się na niej 4 tygodnie. Singiel The Hollow Man osiągnął miejsce 30 i utrzymywał się na liście 2 tygodnie, natomiast singiel Alone Again in the Lap Of Luxury w ciągu 3 tygodni osiągnął miejsce 53. Niewiele lepiej było w Polsce. The Great Escape był 28, The Hollow Man 44 a Alone Lap of Luxury najwyżej bo 20 miesjce. Utwór Fallin’ from the Moon został dodatkowo wsparty przez Liverpool Philharmonic pod dyrekcją Daryll’a Way’a. zresztą cała kompozycja The Great Escape doczekała się orkiestrowej wersji. Materiał powstawał od kwiednia 92 roku do stycznia 93 roku. Nagrania trwały od lutego do września 93 roku. Teksty napisał Steve Hogarth przy wsparciu John’a Helmer’a. Okładkę zaprojektowało studio Bill Smith. Przedstawia zbliżoną twarz kobiety. Dodatkowo zdobi ją tekst z dziennika Anny Frank. Nie jest to jednak bezpośrednio związane z treścią albumu i nie ma żadnego znaczenia. Producentem był Dave Meegan, którego wspomagali; Chris Hedge oraz Michael Hunter. Michael Hunter stworzył również powiązany z albumem Brave utwór River. Kompozycja składał się z siedmiu części. Jej fragment otwierał Brave podczas występów. Teatralne wykonanie miało miejsce również podczas trasy koncertowej, która objęła niemal cały 1994 rok. Prócz Europy Marillion wystapił w Japonii i Meksyku. Strój księdza, w którym występował Steve Hogarth, zniesiony ze sceny podczas utworu Hard As Love, czy świecznik w utworze The Hollow Man to znaki rozpoznawcze tego show.  Marillion także na trasie po raz kolejny zawitał do Polski gdzie zagrał przedstawienie w Poznaniu oraz w warszawskiej Sali Kongresowej i były to pierwsze pełnowymiarowe wystepy Marillion ze Stevem Hogarthem w Polsce. A miało to miejsce w czerwcu. Nagranie z PKiN zostałow przyszłości wydane na CD w koncertowym boxie. Natomiast trasa rozpoczęła się w lutym od występów w Niemczech, po czym dalej zespół pojechał do: Włoch, Anglii, Szkocji, znów do Niemiec, do Holandii, znów Niemiec, Austrii, Włoch, Szwajcarii, Francji, znów Szwajcarii, Hiszpanii, wrócił do Francji, Belgii, Niemiec, Holandii, Anglii, Finlandii, Szwecji, Danii, Szwajcarii, Niemiec, potem właśnie do Polski, Holandii i dał trzy koncerty w Japonii; w Osace 15 lipca, oraz dwa w Kawasaki, dalej wrócił znów do Europy i grał; w Szwajcarii, Francji, dwa niezwykłe koncerty za oceanem w Meksyku, które zostały nagrane na video przez tamtejszą TV i zakończyły trasę. Nagrania z Meksyku to jedyne w pełni profesjonalne zfilmowanie Brave, które niestety nigdy nie doczekało się oficjalnego wydania. Marillion jeszcze tylko zagrał na akustycznym koncercie we Francuskim Fan Clubie 10 grudnia.

1995

Koncerty z trasy Brave były dużym sukcesem artystycznym i sprowokowały także zespól do nagrania filmu inspirowanego płytą. Film Brave został wydany W lutym 1995 roku światło ujrzała filmowa wersja Brave w reżyserii Richarda Stanley'a. W rolę głównej bohaterki wcieliła się Josie Awers. Zawiera obraz do niemal całego wydanego albumu Brave z wyjątkiem kompozycji; Paper Lies, Made Again czy części; Goodbye to All That, Wave oraz Mad, gdyż nie starczyło na nie pieniędzy. EMI przeznaczyło 100 tys. funtów, na trzy singlowe teledyski The Hollow Man, Alone Again In the Lap of Luxury oraz finałowe The Great, jednak Marillion zdecydował się nagrać pełny film.  Film przedstawia losy dziewczyny, która ucieka z domu, gdzie była molestowana przez ojca. Poznaje przypadkowego chłopaka (w tej roli wystąpił Russel Copley) i postanawia wraz z nim i jego znajomymi zamieszkać w squacie. Pojawiają się dodatkowe używki i wywołane przez nie wizje i nadwrażliwość. Postanawia odwiedzić wraz z nowo poznanymi znajomymi swój rodzinny dom, gdzie zostaje złapana i skierowana do szpitala. Ucieka z niego i nakrywa swojego chłopaka z inną dziewczyną. Zdesperowana postanawia skoczyć z mostu. Cała historia odtwarzana jest w umyśle głównej bohaterki podczas sesji terapeutycznych, gdzie docieramy w głąb jej psychiki czy czasów dzieciństwa.  Historia zawarta na albumie Brave jest zainspirowana prawdziwymi wydarzeniami, które H zapisywał w swoim notatniku. Ta dotyczyła dziewczyny, która próbowała skoczyć z mostu Severn Bridge, łączącym Anglię z Walią. Film był pokazywany w niektórych stacjach telewizyjnych, a pierwszy raz w niemieckim RTL, ale nie odniósł sukcesu i szybko przepadł. Film dostępny był od +18 lat. Do wydawnictwa załączony jest 30 minutowy film dokumentujący sesje nagraniową Brave. Na DVD film ukazał się w sierpniu 2004 roku. Film Brave miał trafić do kin jako normalny obraz, jednak tak się niestety nie stało, ponieważ EMI w ogóle już nie przejmowało się losami zespołu i oszczędzało na promocji albumu, co przełożyło się na marną sprzedaż i pogrążało stosunki zespołu z wytwórnią. Taka sytuacja musiała doprowadzić do rozwiązania kontraktu. 

 Wcześniej jednak obie strony musiały się z niego wywiązać i Marillion miał nagrać jeszcze jeden album studyjny. W maju ukazał się także pierwszy z serii the making of; a dokładnie „The Making of Brave”, zawierający na jednej płycie wersję demo albumu a na drugiej nagrania z sesji nagraniowej. Na kolejny album z tej serii musimy zaczekać do 2001 roku. Także w tym roku Fani mogli zapoznać się bliżej z nagraniem River, z którego nagranie otwierało koncerty z trasy Brave a twórca tego nagrania był Michael Hunter. Album Afraid Of Sunlight ukazał się 24 czerwca 1995 roku. Album, który był nagrany bardzo szybko głównie z niewykorzystanego materiału na poprzednim albumie przynosi muzykę wręcz niezwykle piękną i niepowtarzalną. Wspaniały klimat, jaki niesie ze sobą ta płyta nasuwa nam na myśl biegnącą na pustyni drogę ku horyzontowi, otaczające nas zewsząd kaktusy, głęboki błękit nieba zlewający się z oceanem, po którym płyniemy motorówką z zawrotną szybkością... to są właśnie obrazy, jakie możemy wyczytać z tekstów takich utworów jak tytułowy czy Out Of This World. Album mówi także historię przemijającej sławy, jaka jest ona piękna i krucha zarazem. Rozpoczynające odgłosy bokserskiej rundy w Gazpacho, którego na koniec przenikają dźwięki śmigłowca doskonale wprowadzają nas w klimat płyty. Rozżarzone węgle z Canibal Surf Babe połączone z przebojem Beautiful zabiera nas na gorącą plażę, której atmosferę podtrzymuje także kolejne nagranie Afraid Of Sunrise, gdzie aż czujemy ciepło promieni słonecznych, a wszystko zamyka przepiękna ballada Beyond You oraz King, które z minuty na minutę coraz bardziej przyspiesza po to, aby w kulminacyjnym momencie doskonale zamknąć album... Jest to jeden z najlepiej zaaranżowanych albumów Marillion. Producent Dave Meegan stworzył swoje kolejne arcydzieło. Album aż kipi świeżością i pięknem. Tematem płyty są ciemne strony sławy. Muzyka świetnie współgra z tekstami napisanymi przez Steve’a Hogartha i Johna Helmer’a. Wielcy osiągający szczyt są nieszczęśliwi, dążą do przełamywania kolejnych barier, żyją na krawędzi, zamiast cieszyć się wspaniałym, pięknym życiem. Dotyczą one m.in. takich sław jak; Jack La Motta, Elvis Presley, Curt Cobain, czy wreszcie Donald Cumpbell, któremu dedykowany jest utwór Out Of His World. Mimo wielu rekordów świata prędkości na wodzie, jakie ustanowił Donald Cumpbell, postanowił w 1966 roku przełamać kolejną barierę, która zakończyła się tragicznie. Kilkadziesiąt lat później Steve Hogarth i Steve Rothery są świadkami wydobycia szczątek wraku, co zainspirowało ich do napisania tej kompozycji. To bez wątpienia jeden z najlepszych utworów na płycie. Wspaniałe solo Rothery’ego. Utwór genialnie przechodzi w kompozycję tytułową. Jest ona kwintesencją całego albumu. Wspaniały podniosły wokal H z pięknym refrenem to prawdziwa perełka Marillion. Co ciekawe kompozycja Cannibal Surf Babe to cover zespołu The Beach Boys.  Beyond You zostało nagrane jako mono. Singlowy utwór Beautiful, został wzbogacony udanym teledyskiem, który świetnie pasuje do tej płyty. Kompozycja niezwykle udana i przebojowa, nie osiągnęła jednak sukcesu. Zresztą Beautiful to jedyny singiel z tej płyty. Do tej pory Marillion wydawał po trzy single na płytę. Cały album nie był odpowiednio promowany. Było to efektem kończącej się współpracy Marillion z EMI. Album osiągnął 16 miejsce brytyjskiej listy przebojów i utrzymywał się na niej przez zaledwie 2 tygodnie. Tak samo singiel Beautiful, który osiągnął zaledwie 29 miejsce. Znacznie lepiej było w Polsce; 7 miejsce i 13 tygodni na liście.  Album ukazał się 24 czerwca 1995 roku. Dave’a Meegan’a wspomagali; Stuart Every, Michael Hunter, Andrea Wright. Kompozycje powstawały w okresie od czerwca do grudnia 1994 roku. Nagrania trwały trzy pierwsze miesiące 1995 roku. Kobiecy wokal w utworze Cannibal Surf Babe należy do Barbary Lezmy, natomiast w utworze Beautiful do Hannah Stobart. Za grafikę odpowiada Bill Smith Studio. Projekt okładki to Paul Cox.  Marillion wyruszył po kilku krajach również do Polski udzielać rożnych wywiadów, m.in. w radiu RMF-FM w Krakowie w czerwcu 1995 Steve Hogarth i Pete Trevawas gościli na antenie i zagrali akustycznie utwory na żywo. Natomiast wrócił jeszcze 9 września by spotkać się z Polskim "Fan Klubem" oraz na trasę, gdzie zagrali na samym koncu również w Polsce,  trzy koncerty w listopadzie w Poznaniu 19 listopada, Warszawie 20 listopada oraz w Krakowie 21 listopada. Trudno jest jednak znaleźć jakiekolwiek oficjalne informacje o tych koncertach, gdyż były one dodane w ostatniej chwili i pominięte w publikacjach. Po za kilkoma koncertami zagranymi w czerwcu m.in. w Niemczech i Holandii, trasa AOS trwała od sierpnia do listopada i objęła tylko USA, Kanadę, UK, Niemcy, po jednym koncercie w Holandii i Luksemburgu i Paryżu i na konie Polskę.

                                                                Dalej do '96-'02: