1979-1987

Historia Marillion

Historia zespołu Marillion rozpoczyna się już w roku 1979, kiedy to spotkali się...
 

1979-1981

Zespól Marillion powstał z inicjatywy, Micka Pontier'a oraz Douga Irvine'a, którzy po wspólnej grze w zespole, Electric Gypsy postanowili wspólnie założyć nowy zespół, który początkowo nazwali Silmarillion. Chłopaków jeszcze na gitarze wspomógł Andy Glass a wszystko miało miejsce w roku 1979. Jednak ten ostatni nie zagrzał długo miejsca w zespole, a na jego miejsce trafił Steve Rothery, który bez żadnego problemu przekonał do siebie pozostałych członków zespołu i szybko stał się jego wiodącą postacią. W tym okresie zespół zarejestrował swoją pierwszą trzydziesto-pięcio minutową taśmę demo, na której znalazły się wczesne wersje takich utworów jak; The Haunting Of Your House, Herne The Hunter, Alice, oraz Scotts Porridge. Już pod szyldem Marillion zespół zagrał swój pierwszy koncert 3 marca 1980 roku, w, Berkhamsted Centre, poczym znowu znalazł się w studio, aby nagrać tym razem dwudziestopięciominutową taśmę demo, na której słyszymy trzy kompozycje; Close, Lady Ramsay, która później zmieniła nazwę na Lady Fantasy oraz kolejną wersje Alice. 

Z początku Marillion był zespołem grającym muzykę instrumentalną a muzycy wcale nie przewidywali zatrudnienie wokalisty. Jednak w tym okresie nastąpiła zmiana, która zmieniła cale oblicze zespołu, ponieważ z zespołu postanowił odejść jeden z jej założycieli, Doug Irvine, który pełnił role basisty, ponieważ postanowił już wiele lat wcześniej, że jeśli nie odniesie sukcesu przed upływem pewnego okresu to zakończy karierę muzyka. Na ogłoszenie w piśmie Melody Maker dość nieoczekiwanie odpowiedział facet, który nie potrafił grać na żadnym instrumencie. Potrafił jedynie śpiewać a wraz ze swoim kolega oraz zarazem basistą Dizem Minnittem stawił się w odpowiednim miejscu na próbie i pokazał, na co go stać. Zaśpiewał tak, że zachwyceni muzycy postanowili zatrudnić także basistę, który wcale nie prezentował się najlepiej i długo w zespole nie został. Natomiast sam, Fish stał się szybko liderem zespołu oraz człowiekiem, który prowadził Marillion w stronę sukcesu. Właściwie to, Fish podniósł tak wysoko poprzeczkę dla pozostałych, że jedynie Steve Rothery potrafił się utrzymać. Odpadali kolejno; klawiszowiec Brian Jelliman, którego zastąpił Mark Kelly, basista i zarazem przyjaciel Fisha Diz Minnitt, którego miejsce zajął Pete Trewavas, oraz już po wydaniu pierwszego albumu sam założyciel, Mick Pontier, którego zastępowali kolejno; Andy Ward, którego możemy zobaczyć na teledysku do Garden Party, ale został usunięty z powodu nadużyć z alkoholem, John Martyr, z którym zespól nagrał kolejne wersje utworów Market Square Heroes oraz Three Boats Down From The Candy, Jonathan Mover, który jak się okazało z zespołem wystąpił tylko raz 1 października w maleńkiej sali Bautanal i wreszcie Ian Mosley, z którym to już nagrali kolejny album i związali się po dziś dzień. Zanim jednak wszystkie te wydarzenia miały miejsce zespól musiał wydać swój pierwszy album. W roku 1981 w Leyland Studios zespół nagrywał kolejną taśmę demo. Tam także narodził się kolejny wspaniały klasyk zespołu Grendel, który trwał blisko dwadzieścia minut i stał się jednym z najważniejszych utworów w historii Marillion, jednocześnie nie trafiając na żaden studyjny album. Następnie także He Knows You Know, Garden Party, oraz Charting The Single.

W tym okresie Marillion zarówno pod szyldem Marillion jak i wcześniejszymi wcieleniami, całkiem intensywnie koncertował. Daty i miejsca koncertów z 1979 nie są jednak bliżej określone, w 1980 Marillion zagrał ok. 17 koncertów w UK, natomiast rok później już ok. 80 także w Wielkiej Brytanii.

1982

W roku 1982 powstały także takie utwory jak; The Web, Forgotten Sons, oraz Three Boats Down From The Candy. Był to także odpowiedni czas, aby rozejrzeć się za odpowiednią wytwórnią, która mogłaby wydać powstającą płytę. Fish mierzył bardzo wysoko i wdarł się do biura znanego muzycznego dziennikarza Keitha Goodwina zmuszając go wręcz do posłuchania nagrań Marillion.  Przerażony Goodwin, którego każdy gest i minę obserwował wielki Szkot tak naprawdę był zachwycony i stał się przyjacielem zespołu umożliwiając dotarcie do ludzi decydujących o rynku na Wyspach, co doprowadziło szybko do występu w słynnym klubie, Marquee oraz dokładnie 8 września 1982 roku do podpisania kontraktu z EMI. Od tego momentu sprawy zaczęły toczyć się bardzo szybko. 25 października na rynku ukazał się debiutancki maxi-singiel Market Square Heroes, który osiągnął 102 miejsce brytyjskiej listy Bestsellerów. Prócz niej na singlu znalazła się kompozycja Three Boats Down From The Candy a na stronie drugiej epicki Grendel, który jest rozwinięciem utworu The Tower. Sama postać Grendela, o której śpiewa Fish, wywodzi się z książki Johna Gardnera, w której tytułowy potwór Grendel nęka wioski położone wokół dworu Hrothgara. Ostatecznie zostaje zwyciężony przez bohaterskiego rycerza Beowulfa. Kompozycja jest mocno osadzona w twórczości Genesis a słyszymy to w takich utworach jak The Return Of The Giant Hogweed o tej samej tematyce, oraz Supper’s Ready, która ma te same tempo… Okładkę płyty wykonał Mark Wilkinson, na której po raz pierwszy ujrzeliśmy błazna. Logo Marillion zaprojektował Jo Mirowski. Twórca teledysku był Derek Burbidge. Sam utwór Market Square Heroes swoją nazwę wziął od placu w rodzinnym Aylesbury.

W 1982 roku Marillion zagrał 120 koncertów w Anglii, Walii oraz Szkocji. W samym tylko klubie Marquee zagrali dwanaście razy.

1983

31 stycznia 1983 roku ukazał się drugi singiel He Knows You Know z Charting The Single na stornie B. Utwór trafił do TOP 40. Teledysk wyreżyserował Simon Milne a sam utwór dotyka problemów narkomanii.  Nad klubem Marquee natomiast kończyły się ostatnie prace nad albumem, Script For A Jesters Tear, którego producentem został Nick Tauber. Jednak pierwszym producentem, który podjął to zadanie był Dave Hitchcock, jednak uległ on wypadkowi podczas wiezienia taśm demo Marillion, które ledwo udało się uratować, a sam producent nie był już zdolny szybko wrócić i kontynuować pracę. 14 marca na rynku znalazł się wreszcie debiutancki album, który szybko zyskał sobie zwolenników a z czasem przypisywano mu nawet odrodzenie się całego rocka progresywnego w latach osiemdziesiątych. Debiutancki album zespołu Marillion przynosi nam muzykę niezwykle świeżą i wyjątkową, szczególnie zważywszy na ówczesne lata, gdy na listach przebojów królowały zespoły punkowe oraz z tak zwanej nowej fali. Album rozpoczyna przeszywający szept Fisha „So here I am once more..” do którego po chwili dochodzi akompaniament pianina. Już od pierwszych dźwięków napotykamy muzykę delikatną niosącą jednocześnie ze sobą niezwykłą dawkę energii, utwór tytułowy doskonale otwiera album. Jednak dalej jest jeszcze lepiej. Singlowy He Knows You Know, wciągające, epickie The Web swoja tajemniczością oraz niezwykłym tekstem dotykającym kwestię samotności. Następnie Garden Party, które niemal po dziś dzień jest grany na koniec koncertów koncertów, czy całych tras. Przepiękna ballada Chelsea Monday, w której Steve Rothery pokazuje swój kunszt gry na gitarze oraz wreszcie wieńczące wszystko Forgotten Sons, które stało się wręcz hymnem zespołu w tamtych czasach i było jednym z najważniejszych utworów, jakie przyniosła debiutancka płyta. Utwór dotykał problem wojny domowej w Irlandii Północnej. Co ciekawe w przejściówce miedzy Chelsea Monday a Forgotten Sons słyszymy dźwięki Market Square Heroes. Tutaj nie ma zbędnych utworów. Album Script For a Jester’s Tear był początkiem budzenia się całego rocka progresywnego jednak nie możemy tutaj zapomnieć jak ogromne znaczenie miał dla całej muzyki rozrywkowej... Co ciekawe na okłądce, prócz postaci samego płazna, który trzyba w jednym ręku skrzypce a w drugim pióro, na uwagę zasługują również plakaty i rozrzucone płyty dwóch pierwszych singlii Marillion, ale równiez wśród nich album A Saucerful Of Secrets zespołu Pink Floyd. Zespól wyruszył na swoją najważniejszą trasę promującą zarówno album jak i siebie, która zresztą okazała się wielkim sukcesem. Podczas jednego z występów 18 kwietnia w londyńskim Hamersmith Odeon, który także był nagrywany i ukazał się na Video pod tytułem Recital Of The Script, po raz ostatni w zespole wystąpił Mick Pontier. 6 czerwca ukazał się trzeci singiel Garden Party a na stronie B znalazły się Margaret i Charting The Single w wersji live. Singiel doszedł do 16 miejsca TOP 40. Toważyszył mu sympatyczny teledysk w reżyserii Simon’a Milne’a.

. 

W tym okresie Marillion występował na wielu festiwalach takich jak np. w Reading, a także wyruszył na trasę po USA, która jednak okazała się wielką porażką. Marillion kolejno występował w: Anglii, Walii, Szkocji, ponownie Anglii, w Niemczech, Walii, Anglii, Danii na słynnym Open-air Festival – Roskilde, Holandii ('Parkpop' Open-air Festival’), w USA na 21 koncertach, w między czasie wystąpili także w Kanadzie, wrócili także do Anglii na Reading Rock Festiwal. W USA zagrali w Radio City Music Hall - New York City, gdzie podczas jednej nocy występował także Rush, następnie zagrali w Niemczech, Walii, Anglii i kończąc rok w Szkocji. Koncerty obejmowały zarówno trasę promującą debiutancki album jak i zapowiadały wydanie albumu kolejnego.  Po zakończeniu trasy i kolejnych perypetiach związanych ze zmianą perkusisty, zespól już wraz z Ianem Mosleyem rozpoczął prace w studio Old House w Monmouth nad swoim drugim albumem. Perkusistami zostawali kolejno; Andy Ward, John Martyr, Jonathan Mover, współtwórca Punch and Judy i wreszcie Ian Mosley, dla któego album Fugazi jest debiutem i oczywiście pozostaje w Marillion do dnia dzisiejszego. Zresztą Ian zawsze powtarzał, że w końcu trafił do prawdziwego zespołu. Wcześniej współpracował m.in z Stevem Hackettem, czy Barbarą Streisand.  Jak wspominają muzycy praca nad albumem była bardzo mało efektywna; zespól wstawał w południe nagrał kilka fragmentów poczym udawał się do pubu. Zaowocowało to jednej z najdłuższych i najbardziej kosztownych sesji w historii Marillion. To, że album się ukazał graniczyło niemal z cudem, ponieważ EMI zastanawiało się nad rozwiązaniem kontraktu.

1984

Jednak ryzyko, jakie wtedy podjęli opłacało się. 12 marca 1984 roku ukazał się album Fugazi. To pierwszy album, na którym zagrał Ian Mosley. Nagrywany podczas długiej i bardzo kosztownej sesji nagraniowej w studiu Manor w Shipton nad rzeką Cherweel niedaleko Oxfordu. Jak mówili sami muzycy; gdyby mieli jeszcze więcej czasu, album byłby znacznie bardziej dopracowany i doskonały. Niestety niekończące się trasy koncertowe, czy problemy z perkusistami również tego nie ułatwiały. Perkusistami zostawali kolejno; Andy Ward, John Martyr, Jonathan Mover, współtwórca Punch and Judy i wreszcie Ian Mosley, dla którego album Fugazi jest debiutem i oczywiście pozostaje w Marillion do dnia dzisiejszego. Zresztą Ian zawsze powtarzał, że w końcu trafił do prawdziwego zespołu. Wcześniej współpracował m.in z Steve’m Hackett’em, czy Barbarą Streisand jako muzyk sesyjny. Producentem płyty był ponownie  Nick Tauber. "Drugi album Marillion udowodnił wszystkim, że zespół ma przyszłość i stworzył dzieło przewyższające swój bardzo udany debiut a okrzyknięty był nawet The Dark Side Of The Moon lat osiemdziesiątych. Zespół wypracował swój niepodrabialny, natychmiast rozpoznawalny styl. Singlowe Assassing oraz Punch And Judy przynoszą nam muzykę niezwykle przebojową, zawierającą w sobie dużą dawkę dramatyzmu, zresztą tak jest do ostatnich dźwięków, zamykającej album kompozycji tytułowej. Utwór Assassing powstał bardzo wcześnie i jej ostateczny kształt wspaniale przedstawia Iana Mosleya Fanom. Co ciekawe tekst utworu częściowo nawiązuje do sytuacji usunięcia Micka Pointera z Marillion. Absolutnie wyjątkowa ballada Jigsaw z wspaniałą solówką Rothery’ego. Tekst idealnie współgrający z muzyka w Emerlad Lies. Pastelowe pejzaże malowane przez Marka Kellyego na organach w She Chameleon. Zadziorne Incubus opowiadające historię reżysera filmów porno, który zakochał się w swojej aktorce. Wreszcie absolutnie monumentalne i epickie tytułowe Fugazi, zamykające album, są ozdobą tego albumu, dzięki któremu zespół ugruntował swoją pozycje a sam wokalista Fish stawiany był od tej pory na równi ze swoimi poprzednikami..." Album osiągnął spory sukces w Europie, choć nie przetarł jeszcze szlaków za oceanem. Osiągnął 5 miejsce brytyjskiej listy przebojów, na której utrzymywał się 20 tygodni. Singiel Assassing był 22 a Punch and Judy było 29. Album promował tylko jeden teledysk, nakręcony do drugiego singla Assassing, który ponownie wyreżyserował Simon Milne. Na stronach B singlii, znajdziemy kompozycje Cinderella Search, która nie trafiła na album gdyż była zbyt romantyczna. Okładkę płyty zaprojektował już stały grafik Mark Wilkonson, która przedstawia jester’a tym razem odzwierciedlającego samego Fisha. Wśród płyt widocznych na obrazku, widizmy m.in singiel Punch And Judy oraz album The Wall zespołu Pink Floyd. Album Fugazi to zespół w drodze. Nagrywany między niekończącymi się występami i szybko rosnącą popularnością zespołu. Do dziś brzmi niezwykle świeżo i mocno, pozostając jednym z najważniejszych albumów w dyskografii Marillion.  Mimo wszystko trzeba było ruszać w kolejna trasę, która znów okazała się wielkim sukcesem, a zespól pokazał się niemal na każdym ważnym festiwali na Starym Kontynencie często występując jako gwiazda wieczoru lub przerastając swoich konkurentów. Odwiedzili także ponownie USA, lecz znów bez większych sukcesów, na koncerty przychodziło niekiedy po dwadzieścia osób, co wcale nie dodawało zespołowi pewności siebie. Marillion od lutego zagrał kolejno: w Anglii, m.in. dla BBC czy trzy noce w Hammersmith Odeon, w którym zespół w przyszłości będzie bardzo często występować. Po Anglii wystąpili na Open-air Festival – Bourges we Francji, w Danii, Niemczech, Francji, Holandii, za Oceanem w Kanadzie, w USA (tym razem tylko 3 koncerty), Niemczech, Szwajcarii, Francji, Anglii, kolejny raz we Francji, Holandii, Szwecji, Dani, Szwajcarii, Holandii, Belgii, Luksemburgu, Francji, Szwajcarii, Francji, Niemczech, Anglii, Szkocji i ponownie Anglii. Aby załatać dziurę pozostałą po nagrywaniu Fugazi a także, aby osłodzić fanom oczekiwanie na kolejny studyjny album Marillion, EMI postanowiło wydąć album koncertowy podsumowujący ostatnią trasę. 5 listopada 1984 roku ukazało się Real To Reel. Popularność Marillion szybko rosła. Nagrania pochodzą z występów w De Montfort Hall Leicester z 5 marca oraz z Spectrum Theatre w Montrealu z 19 i 20 marca. Na stronie pierwszej znalazły się kompozycje; Assassing, Incubus oraz Cinderella Search, natomiast na drugiej; Forgotten Sons  dedykowany ofiarom ataku na dom towarowy Harrods w Londynie przez IRA z grudnia ’83, następnie Garden Party i Market Square Heroes. Wersja cyfrowa zawierała dodatkowo utwór Emerland Lies, który szybko zniknął z repertuaru koncertowego Marillion. Swoje wspaniałe możliwości prezentuje na tym wydawnictwie Ian Mosley. To pierwsze wydawnictwo koncertowe z Ianem jako perkusistą Marillion. Jednocześnie muzycy starali się zaprezentować taki repertuar, który jak najdokładniej odzwierciedli jakość znaną nam z studyjnych płyt Marillion. Real To Reel to koncertowa pocztówka, która doskonale pokazuje nam w którym momencie rozwoju był wtedy Marillion. Gdy płyta ukazywała się, zespół już pracował nad Misplaced Childhood. Co ciekawe początkowo miała nosić nazwę Curtain Call, czyli tak jak wydany w 2004 roku koncertowy box Marillion z serii Front Row Club, dokumentujący czasy Fisha w Marillion. Album Real To Reel osiągnął 8 miejsce brytyjskiej listy przebojów i utrzymywał się na niej przez osiem tygodni. Autorek okładki był oczywiście Mark Wilkinson a przedstawia ona wszystkich członków Marillion w kole czasu.  Album ukazywał każdemu, kto jeszcze nie widział koncertu Marillion na żywo jak niezwykłe są ich występy, jak wielką władzę nad publicznością miał Fish.

1985

Doskonale to przygotowało publiczność do wydawanego już niedługo kolejnego albumu, który nazywał się Misplaced Childhood. Już od samego początku miał to być album koncepcyjny dotykający jednego tematu, którym jest dorosły świat widziany oczami małego dziecka. Mamy tutaj zatem pełne emocji, wypełnione wręcz dziecięcą naiwnością i ambicjami teksty. Przekoloryzowany i romantyczny świat, przepełniony pierwszymi doświadczeniami miłosnymi i beztroskim młodzieńczym życiem, które jak każde z czasem się kończy. Musimy się zderzyć z dorosłym życiem, ale czy do końca zerwać z przeszłością? Jako pierwszy tekst powstała Kayleigh, która swoją nazwę wzięła od byłej dziewczyny Fisha Kay Lee (Kay Lee była wtedy pielęgniarką, niestety zmarła 24.10.2012 roku). Piosenka oparta na niezwykle prostym riffie gitary o chwytliwym refrenie szybko trafiła do odbiorcy, stając się hitem lata, największym hitem Marillion i jednym z największych hitów lat ’80 w ogóle. Kompozycja dotarła do 2 miejsca brytyjskiej listy przebojów i tylko przez jedną charytatywną piosenkę nie osiągnęła miejsca pierwszego. Promowana udanym teledyskiem w reżyserii Clive’a Ritchardson, była też pierwszym singlem promującym album, wydany 7 maja 1985 roku. Na stornie B znalazła się Lady Nina, którą promował teledysk w reżyserii Chips’a Chipperfield. Pierwsze nagrania demo powstały w Bray w Surrey (UK), jednak za sprawą producenta Chris’a Kimsey, zespół przeniósł się do studia Hansa w zachodnim Berlinie, zlokalizowany blisko stojącego jeszcze muru berlińskiego. W efekcie album Misplaced Childhood był najszybciej i najtaniej nagranym albumem Marillion. Nagrania trwały około 8 tygodni. Właśnie w Berlnie został nagrany teledysk do Kayleigh, gdzie zagrała poznana w jednym z berlińskich klubów Tamara Nowy, przyszła żona Fisha. W teledysku tym wystąpił również chłopiec Robert Meat, który również trafił na okładkę Misplaced Childhood i okładki wszystkich singli z tej płyty.  Album Misplaced Childhood ukazał się 17 czerwca 1985 roku i już po kilku dniach stał się nr 1. Zawiera 10 kompozycji połączonych ze sobą gitarową suitą, przedzieloną jedynie na stronę A i B.  Najważniejszy, najdoskonalszy, najlepszy album, jaki zespól Marillion nagrał dotychczas oraz w całych latach osiemdziesiątych, który na dodatek odniósł największy sukces komercyjny. Któż nie zna takiej kompozycji jak, Keyleigh, która stała się jednym z największych hitów lat osiemdziesiątych. Wszystko wydaje się wręcz paradoksalne biorąc pod uwagę, że album zawiera muzykę niezwykle ambitną i na dodatek jest albumem koncepcyjnym, czyli cały tworzy jedną wielką suitę, która się ciągnie od pierwszych dźwięków klawiszy w Pseudo Silk Kimono aż do ostatnich dźwięków perkusji w White Feather, ale to nie wszystko przecież mamy tutaj także Lavender oraz Heart Of Lothian, które także odniosły wielki sukces a Childhood End? Mogło tylko powtórzyć ich sukces... Kolejnym singlem był Lavender, wydany 27 sieprnia 1985 roku, promujący teledyskiem w reżyserii Clive’a Ritchardson dotarł do miejsca 5 a w główną postać wcielił się sam Fish. Ostatnim singlem był wydany 29 listopada 1985 roku Heart Of Lothian, do którego teledysk wyreżyserował Francis Megahy. Kompozycja dotarła do 29 miejsca a sam Marillion nie był przekonany do sensu jej wydania i raczej na trzeci singiel widzieli inną kompozycję. Projekt okładki Misplaced Childhood to oczywiście Mark Wilkinson, która przedstawia wspomnianego chłopca ubranego w mundur brytyjskiej wojskowej orkiestry. Po raz pierwszy na pierwszej stronie nie widzimy błazna, ale ten ucieka przez okno do raju na drugiej stronie okładki, na której widzimy również kameleona w klatce oraz srokę złodziejkę z kluczem do niej. Trasa promująca album objęła resztę 1985 roku, gdzie zagrali w Europie i pierwszy raz w Japonii,  oraz jeszcze 86, gdzie prócz Europy odwiedzili również USA i Kanadę. Zespół odgrywał całe Misplaced Childhood, które po raz ostatni zabrzmiało 19 lipca w Kolonii przy okazji występów na letnich festiwalach z zespołem Queen. Zespól na tym albumie wręcz porażał stylem, sam Fish zmienił swoje image sceniczne, przestał malować na twarzy swój niezwykły makijaż, na rzecz jeszcze większego kontaktu z publicznością, pokazując jednocześnie swoje prawdziwe oblicze. Tuż po wydaniu albumu Marillion wyruszył w wielką trasę, która objęła tym razem cały świat; Anglię m.in. dla BBC i na "Rock Am Ring" Open-air Festiwal, Niemcy, Szwajcarię, ponownie Niemcy, Hiszpanię, Portugalię, Anglię, Francję, Włochy, Anglię na "Monsters of Rock" Festival - Donnington Park, Irlandię, Izrael na Open-air Festival - Tel Aviv, Norwegię, Szwecję Danię, Holandię, Szwajcarię, Włochy, Francję, Belgię, Niemcy, Francję, Niemcy, pięć koncertów w Japonii w Osace, Nagoya i Tokio, ponownie Anglii, Szkocji i Anglii, razem blisko 72 koncertów. Jednak wrześniowe koncerty zostały w większości odwołane i przesuniętę na styczeń 1986 roku, gdyż zaczęły się problemy Fisha z głosem.

1986

Po oszałamiającym sukcesie występy były kontynuowane także w 1986 roku, tym razem zespół odwiedził także ponownie USA; Anglia, Walia, Anglia, Szkocja, Anglia gdzie odbył się m.i. specjalny koncert w Hammersmith Odeon "Double O' Charity", gdzie Marillion zaprosił gościnnie takie gwiazdy jak; Steve Hackett, Roger Chapman czy Mike Oldfield, 21 koncertów w USA oraz 7 w Kanadzie, ponownie obok Rush, Szwecja, Niemcy, Austria, Holandia, ponownie Niemcy gdzie zagrali obok Queen, Anglia na "Welcome to the Garden Party" Open Air Festival - The Concert Bowl - Milton Keynes, Włochy na Stadio San Siro, ponownie Anglia i Szkocja już dla Fan Klubu. Razem kolejne 69 koncertów.  Był to czas, gdzie Marillion przez niemal dwu letni okres, kiedy Marillion grał cala suitę Misplaced Childhood począwszy od koncertu w największej hali na Wyspach, NEC Birmingham w roku 1985, a skończywszy na olbrzymich festiwalach występując tuż przed zespołem Queen w roku, 1986 na które przychodziło nawet po osiemdziesiąt tysięcy ludzi. Ostatni raz Marillion zagrało całe Misplaced Childhood dokłądnie 19 lipca na Festiwalu w Kolonii. Później prezentowali tylko pierwszy set, lub zamieniali je kolejnościami grając najpierw set drugi. Wtedy także Sam Brian May mówił, że naprawdę ciężko grało się po ich występie, ponieważ nie zdawali sobie sprawy, że Marillion jest tak popularny w Europie, jednocześnie mogliśmy być świadkiem jak gitarzysta Queen wspomagał Steve’a Rotherego i spółkę podczas ich występu podczas Market Square Heroes, a sam Fish śpiewał w kończącym występ Królowej utworze Tutti Frutti w duecie z Freddim Mercurm. Zespól także zagrał trasę po USA, wraz z zespołem Rush, która tym razem stała się wielkim sukcesem, a żeby zwiększyć jeszcze bardziej popularność Marillion za oceanem, Capitol postanowil wydać Brief Encounter, mini album wydany na rynku amerykańskim Brief Encounter, który w Kanadzie nosił nazwę The Story So Far. Wydany nakładem Capitol Records, W USA zawierał koncertowe utwory; Kayleigh, Fugazi oraz Script For A Jester’s Ters, a także studyjne wersje piosenek Lady Nina i Freaks.W kanadzie na stornie A dostaliśmy koncertowe; Market Square Heroes, oraz studyjne He Knows You Know oraz Garden Party, natomiast na stornie B studyjne Punch And Judy, Kayleigh i Lavender. Dość komercyjny zestaw utworów miał za zadanie wesprzeć rosnącą popularność Marillion w USA, szczególnie po bardzo dobrze przyjętym albumie Misplaced Childhood. Nagrania live pochodzą z występu w Leicester z 1984 roku oraz z Hammersmith Odeon z 1986 roku. Oba wydawnictwa Brie Encounter oraz The Story So Far mają również różne okładki i ukazały się w różnym czasie. 28 grudnia w Aylesbury miał jeszcze miejsce jeden specjalny koncert charytatywny, gdzie Marillion w utworze Margaret pierwszy raz wspomagał Bruce Dickinson a wpływy z koncertu przekazane zostały do Aylesbury Hospice i wyniosły 5500 GBP.  Jednak całe pasmo sukcesów było początkiem wielkiego kryzysu w historii, Marillion oraz lidera zespołu Fisha. 

1987

Fish coraz bardziej był przekonany o swojej wielkości i niepowtarzalności, odrywając się coraz bardziej od zespołu. Długie trasy koncertowe, męcząca promocja, rosnąca popularność, coraz większe pieniądze zaczęły doprowadzać Marillion do końca pewnego okresu... W styczniu 1987 roku w studiu Westside na dobre rozpoczęło się nagrywanie czwartego już albumu Clutching At Straws. Jednak nie było to takie proste, ponieważ zespół nie do końca wiedział, w którą stronę ma podążyć i uwolnić się od cienia poprzedniego albumu, aby następny mógł się z nim równać a krytycy nie zarzucili im, że się powtarzają. Na dodatek rosnące napięcie pomiędzy zespołem a Fishem także nie ułatwiało sprawy. Właściwie to, że album w końcu ukazał się na rynku graniczyło z cudem. Album, który w końcu powstał podzielił wszystkich zwolenników tej grupy na tych, którzy uważali ją za najlepszą płytę oraz na tych, którzy uważali ja za najgorszą. Faktem było to, że album na pewno przyniósł muzykę najmniej spójną jednak niezmiernie ciekawą. Napięcie pomiędzy członkami zespołu doskonale uatrakcyjniło muzykę. Rozpoczynająca suita Hotel Hobbies, Warm Wet Circles, That Time Of The Night (The Short Straw), znacznie przewyższa stylistycznie poprzednią płytę i wydaje się być największym osiągnięciem zespołu. Jednak dalej napotykamy dwa słabsze; delikatny Going Under, który dostępny był w wersji na CD albumu,  broni się całkiem nieźle jednak już Just For The Record, ze wspaniałym solem Marka Kellyego na klawiszach, był żartem trochę nie na miejscu.  Podniosłe White Russian, przebojowe Incommunicado, Torch Song połączone ze Slainte Mhath, w którym Fish niemal wypluwa całą swoją złość na świat oraz przepiękną balladę Sugar Mice, która zawiera wspaniałą solówkę Rothery’ego, a także kończące The Last Straw (Happy Ending), wieńczące album, oraz przejmującą historię Torcha, którego losy staczają go na samo dno, po którym może być już tylko lepiej... Głównym bohaterem albumu jest właśnie pisarz o imieniu Torch, który próbuje napisać książkę, w czym pomaga ma mu kieliszek. W tekstach przewijają się perypetie naszego głównego bohatera, którego doskwiera samotność w hotelowym pokoju. Wspomina swoje rodzinne strony. Zdaje sobie sprawę, że alkohol go zatraca, że tonie, ale wmawia sobie że może przestać każdego dnia. Marzy mu się wielka sława, ale nie jest też zbyt odpowiedzialny i do niej przygotowany. Nie przeszkadza mu, że może szybko zakończyć swój żywot, gdyż jest romantycznym poetą. Odwiedzając miejscowy bar, wspomina swoją utraconą żonę i rodzinę. Sięga dna, po którym może już tylko znów uwierzyć w siebie. Jedna piosenka wydaje się wyłamywać z tego scenariusza. White Russian brzmi znacznie starzej, jakby była nagrana przy okazji Fugazi czy Script For A Jester’s Tear. Można ją spokojnie postawić obok takich kompozycji jak Forgotten Sons czy tytułowej Fugazi. To piosenka polityczna, opowiadająca o faszystowskich ruchach w Austrii, które na własne oczy widział Fish. Zresztą każda piosenka powstawała w innym miejscu, a najwięcej w USA podczas trasy w 86, m.in. takie Sugar Mice w Milwaukee. Teksty na płycie również nawiązują do samego Fisha, który w kompozycji Torch Song wspomina, że ma 29 lat a wizyta u lekarza może nawet nawiązywać do problemów głosowych jakie pierwszy raz spotkały Fisha we wrześniu 85 roku, przez co musieli przełożyć kilka występów. Inspiracji do napisania tekstów, należy również szukać w twórczości amerykańskiego pisarza Jacka Kerouaca. Album zaczął powstawać we wrześniu 1986 roku w Stanbridge Rehearsal Studio w Sussex, gdzie przebywali do grudnia. Praca była bardzo trudna, szczególnie przez wielki sukces poprzedniej Misplaced Childhood. Producentem płyty jest ponownie Chris Kimsey a nagrania rozpoczęły się w styczniu 1987 roku w Westside Studios w Londynie.

11 maja ukazał się pierwszy singiel Incommunicado z najbardziej udanym i zabawnym teledyskiem w reżyserii Julian’a Caidan. Utwór osiągnął maksymalnie 6 miejsce brytyjskiej listy przebojów. 22 czerwca ukazał się sam album. Okładkę zaprojektował Mark Wilkinson a na niej pierwszy raz zobaczyliśmy cały zespół. Prócz nich oraz samego bohatera Torcha na okładce w okolicach baru znajdziemy również; Johna Lennona, Jacka Kerouaca, Jamesa Deana, Roberta Burnsa, Trumana Capote’a, oraz Dylana Thomasa. Logo Marillion zostało uproszczone na wzór neonu, które wisi nad barem. Natomiast dwa dni przed premiera Clutching At Straws,  Marillion wylądował na warszawskim Okęciu i rozpoczął pierwszą swoją trasę po Polsce, która objęła 6 występów; po dwa w Gdańsku, Zabrzu oraz Poznaniu. To, co wtedy zobaczyli bardzo ich zaskoczyło nie wiedzieli że w Polsce mają aż tak duże grono wielbicieli a fani znają tak dobrze ich muzykę. Zespól bardzo interesował się polską historią i będąc na obchodach rocznicowych w Poznaniu Fish został aresztowany za to, że nie chcieli się rozejść a zespół stał na trawniku. Na szczęście milicja rozpoznała w Nim gwiazdę rocka i skończyło się tylko na mandacie. Podczas wizyty w Polsce, 26 czerwca, Marillion odwiedził obóz w Oświęcimiu co zdecydowanie zrobiło na nich ogromnie smutne wrażenie. Już wieczorem utwór White Russian zadedykowali żydom, którzy zginęli w tym obozie i tak już było podczas całej trasy, która wystartowała dopiero 29 czerwca we Włoszech.  

Przed wizyta w naszym kraju Marillion zagrął jeszcze w londyńskim Marquee, mediolańskim Fanfula Pub oraz w BBC na "Top of the Pops" TV show, gdzie zagrali Incommunicado. Po występach w Polsce tras objęła; Włochy, Szwajcarię, Włochy, Francję, Szwajcarię, Francję, Niemcy, po czym ruszyli na kolejny podbój USA, gdzie zagrali słynny koncert w Milwaukee. Razem zagrali 20 koncertów oraz 4 w Kanadzie. Dalej zespół wrócił do Anglii gdzie grali na specjalnym koncercie na Wembley. Dalej grali w; Belgii, Holandii, Danii, Norwegii, Szwecji, Niemczech, Francji, ponownie w Niemczech, Francji, oraz Anglii, razem blisko 85 koncertów.

Na uwagę zasługuje również fakt, że występy rozpoczynała „sroka złodziejka” Rossiniego. 13 lipca ukazuje się drugi singiel Sugar Mice, który osiągnął tylko 22 miejsce a teledysk ponownie wyreżyserował Julian Caidan.  Trasa objęła Europę i USA. Jednym z najsłynniejszych występów był ten z 18 lipca 1987 roku w Loreley, z którego pochodzi wydawnictwo Live From Loreley, wydane 2 listopada, pilotowane singlem Warm Wet Cricles z 26 października. Malowniczy amfiteatr położony nad rzeką Ren, to wspaniałe miejsce na progresywny festiwal i muzykę Marillion. Suportowali ich; Fate, It Bites oraz Magnum. Zaczęło się od intro La Gazza Ladra, czyli utworu The Thieving Magpie Rossiniego, które delikatnie przeszło w Slainte Mhath i cały zespół wraz z Fishem pojawili się na scenie. Dalej było Assassing, Script For A Jester’s Tear czy Incubus znów z albumu Fugazi. Dalej mamy sporą dawkę nowej muzyki w postaci Sugar Mice i suity Hotel Hobbies, Warm Wet Circles oraz That Time Of The Night, gdzie Fish przebrał się jak na okładce singla Incommunicado. Zresztą Fish przebierał się kilku krotnie podczas tego występu. Czerwona marynarka w szkocką kratę oznajmiła nam set z Misplaced Childhood,  gdzie zagrali całą pierwszą część tej płyty. Na koniec znów album Clutching At Straws i kompozycje The Last Straw i Incommunicado. Tak jednak nie do końca wyglądał ten występ. W rzeczywistości zapis omija kilka kompozycji. Np. po utworze Script For A Jester’s Tear był utwór White Russian, który trafił na singiel Warm Wet Circles. Po Sugar Mice był utwór Fugazi. Na koniec były dwie kompozycje; Garden Party i Market Square Heroes, które delikatnie przeszło w Let’s Twist Again. Cały ten materiał trafił na koncertowe wydawnictwo CD w 2009 roku. Co ciekawe koncert odbywał się na tydzień przed ślubem Fisha z niemiecką modelką Tamarą Nowy, o czym Fish nie omieszkał wspomnieć. Live From Loreley pięknie dokumentuje drugi okres w twórczości Marillion, gdzie Fish nie tylko już nie malował twarzy na występ, ale również za sprawą albumu Misplaced Childhood byli u szczytu sławy. Całość pilotowane było singlem Warm Wet Circles, które ukazało się 26 października. Zawierało trzy kompozycje live; Warm Wet Circles, które wzbogacał teledysk zrealizowany jak całe wydawnictwo Live From Lorelei przez Julian’a Caidan’a, oraz White Russian zadedykowane ofiarom obozu koncentracyjnego w Auschwitz i Incommunicado. Wszystkie z Loreley. Co ciekawe na trasie towarzyszyła Marillion pierwszy raz wokalistka Corrine Josias, która miała wspomagać Fisha w górnych rejestrach. Marillion zarówno w roku 87 jak i w 88, u szczytu swej popularności okrążał świat grając w przeróżnych miejscach, a sama trasa po USA była jednym z najpiękniejszych jej momentów. Co tym bardziej wydaje się wyjątkowe zważywszy na początki, jakie Marillion miał w tym kraju. Do wartych zapamiętania wydarzeń należy także koncert, jaki Marillion zagrał na Wembley Arena, gdzie w loży honorowej zasiadł Książe Edward, a na scenie obok Marillion znaleźli się także zaproszeni muzycy Iron Maiden (Bruce dickinson, Nikko MvBrian oraz Jennik Gers), a wszystko miało miejsce 5 listopada. Już wcześniej mogliśmy się przekonać o sympatii tych dwóch zespół, kiedy to podczas jednego z koncertów, jakie Marillion zagrał w 1986 roku na scenie Fisha wspomógł Bruce Dickinson, który przyznaje, że jest zaprzysięgłym fanem Marillion, on także pojawił się na ślubie Fisha z Tamarą Roweną w roku 1987, kiedy to razem z pozostałymi członkami, Marillion grali jako kapela na przyjęciu. Również w przyszłości losy ich się splotły, kiedy to tuż przed przystąpieniem do Iron Maiden Janic Gers zagrał solówkę na jednej z najpiękniejszych kompozycji, jaką przyniosła debiutancka solowa płyta Fisha, View From A Hill...

Dalej do '88-95